Hemeretzi urte zituela, Anticipo Flamenco (Philips, 1994) izeneko lehen diskoa grabatzeko aukera izan zuen. Bertan, jazz eta pianoarekiko zuen grina goiztiarra agerian utzi zuen. Lan hori Ricardo Pachonek ekoitzi zuen eta Omara Portuondo abeslari kubatarraren laguntza izan zuen.
Ondorengo diskoetan, “El aire de lo puro” (Nuevos Medios, 2001) eta “piano Jondo” (Nuevos Medios, 2003), pianoa gitarra bat balitz bezala interpretatzeko zuen modu hori nabarmendu zen, bere nortasun-zigilu handi bihurtu dena eta piano flamenkoaren maisu handitzat onartua izatera eraman duena. Aldi berean, abeslari bikain gisa sendotuz joan zen, eta bere flamenko ahots indartsua eta estilo aske eta pertsonala bere hurrengo lanean islatuta geratu ziren (Nuevos Medios, 2008). Urte horretan Latin Grammy Awards sarietarako lehen izendapena lortu zuen, Disko Flamenko Onenaren kategorian.
Gero etorriko zen «Live in Paris/Flamenco Jazz Tribute», 2012an zuzenean grabatutako diskoa, bere ibilbidean inspiratu duten maisu handiei egindako omenaldia… Bill Evans, Paco de Lucía, Camarón de la Isla, Juan Talega, Aníbal Troilo eta Horacio Salgán, besteak beste.
2013an, Scherzo Flamenco seigarren diskoa grabatu zuen, eta nazioarteko prentsaren arabera, garai guztietako flamenko pianistarik bikainenetakoa izan zen. Ondoren, denboraldi bat eman zuen Miamin eta Mexikon. Bertan, 3000. hamarkadakoa naiz (Alacran Records, 2017). Disko horretan, Diegok kantuari ematen dio protagonismoa, saltsaren eta erritmo latinoen mundua arakatzen du, musikaren bi maisu handik (Alejandro Sanz herrikidea eta Oscar D ‘León venezuelarra) lagunduta.